Apsolutna geohronologija

Apsolutna geohronologija događaje iz historije Zemljine prošlosti određuje u manje ili više jasnim i preciznim iznosima godina (hiljadama i/ili stotinama, milionima i milijardama godina). Na osnovu ana1itike (ne)posrednosti, možemo razlikovati:

• direktno (neposredno), i
• indirektno (posredno)

određivanje starosti paleoantropoloških ili bilo kojih drugih paleobioloških ili paleogeoloških uzoraka. Metodi direktne procjene starosti počivaju na neposrednom proučavanju osteološkog ili (rjeđe) nekog drugog materijala organskog porijekla. Shodno tome, procjenjuju se i apsolutne starosti tragova materijalne kulture. Indirektnim putem, apsoiutna procjena starosti posmatranog nalaza izvodi se na temelju njegove hronološke povezanosti ili međuodnosa sa materijalnim ostacima i fenomenima pouzdano dokazane starosti.^[1] U vezi s tim, posredna procjena starosti nalaza se može oslanjati na odgovarajuée podatke o starosti

• izvornog sloja, tj. onog sloja Zemljine kore iz kojeg potiče proučavani nalaz, ili
• bilo kog stratuma ili nalaza sa kojim se posrnatrani objekt može dovesti u nesumnjivu hronološku vezu;

u ovu katcgoriju metoda apsolutne geohronologije spada i

• određivanje starosti uzoraka na osnovu teorijsko-matematičkih rekonstrukcija vremenskog slijeda dogaðaja iz Zernljine prošlosti.^[2]

I direktni i indirektni oblici apsolutne procjene starosti uzoraka koriste se dostignućima fundamentalnih prirodnih i matematičkih nauka, Na osnovu dosadašnjih iskustava u ovoj oblasti, paleoantropološka i paleogeološka nauka najveće povjerenje poklanja geohemijskim i geofizičkim metodima.

• Geohemijski metodi predstavljaju najpouzdanije oblike apsolutne procjene starosti materijalnih tragova antropogeneze i filogeneze, jer počivaju na (in)direktnoj radiometrijskoj analizi, odnosno poznavanj u dužine poluživota radioaktivnih hemijskih elemenata. Kao što je poznato, poluživot (poluvijek) ovakvih elemenata predstavlja vrijeme koje je potrebno da se početna građevna količina inicijalnog izotopa, procesom radioaktivnog raspadanja, smanji na polovinu. Imajući u vidu kontinuitet i postojanost brzine tog procesa, a na temelju brojčanog odnosa pojedinih faza (izotopa) radioaktivne transformacije, moguée je relativno precizno procijeniti apsolutnu starost proučavanih slojeva i nalaza.

1. ^ Hadžiselimović R. (1986): Uvod u teoriju antropogeneze. Svjetlost, Sarajevo, ISBN 9958-9344-2-6.
2. ^ Campbell B. G. (1992): Humankind Emerging. HarperCollins Publishers, New York, ISBN 0-673-52170-2.